Wycieczka, której nie było oraz kto tu mówi po arabsku?

-
Na ostatni punkt programu wybieram wycieczkę do Parku Narodowego Timanfaya. Wszystko wiadomo: autobus taki, a taki, przystanek ten, a ten, dalej kawałek pieszo. Zgadza się. Autobus jedzie, przystanek jest, dalej kawałek pieszo. Na horyzoncie widać już charakterystyczną tablicę. Jest parking, są samochody. Jest budynek, w środku punkt informacyjny. Zapytuję więc pana w okienku gdzie tu jest wejście, a pan mówi, że... 4km dalej. Pytam czy jedzie tam autobus. 
Nie jedzie. Nie masz samochodu? 
Nie mam. 
Mina pana bezcenna... 
No dobrze, przecież 4 km to bułeczka z masełkiem. Idę! 
Nie, jednak nie bułeczka... Trzeba próbować stopem. Tylko kogo tu zatrzymać? Czasem tylko jakiś rowerzysta się trafi. 
Kilku kierowców omija mnie szerokim łukiem, ale w końcu ktoś się zatrzymuje!
Podrzucicie?
Podrzucimy. Dokąd?
No, do wejścia. 
Wejścia nie ma. Jest wjazd, a z nim dalej pusty asfalt. 
Bez sensu. Rozstawione przy drodze znaki stoją tam chyba tylko po to, żeby mnie zmylić. 
Odpuszczam tę wycieczkę. Nie da się tam dotrzeć bez samochodu. A panowie nie jadą w tę stronę. Niech mnie więc zabiorą gdziekolwiek. Już mi wszystko jedno. 
Jedziemy przez chwilę, a ja z tylnego siedzenia słyszę rozmowę kierowcy z pasażem. W jakże (nie)znanym mi języku. Odruchowo zadaję więc pytanie w tymże języku: "mówicie po arabsku?" Mina kierowcy bezcenna... 
Rozmowa w trzech językach kończy się w mieście Yaiza. Tam panowie kierują się w stronę El Golfo, a ja wracam do hotelu. 
Chwila oddechu i wybieram się do Costa Teguise. Tam mnie jeszcze nie było. 
Kurort. Typowy. Choć mimo wszystko, całkiem przyjemny. Jakże ciepło robi mi się na sercu, gdy przed jednym super-extra-hiper hoteli zauważam dobiegający do końca trening Indoor Cycling.
Post-noworoczne postanowienie: wrócić na treningi. Paula już się zresztą o mnie dopominała. Wstyd. Wiem. 
Wrócę, ale dziś jeszcze spacer w tych pięknych okolicznościach przyrody.
Zachód słońca zastaje mnie na promenadzie.
Wracam do Arrecife. Ostatnie zdjęcia
Ostatnia kolacja (żeby nie powiedzieć "wieczerza"), pamiętna data
A jutro do domu. 
Żal. Wielki. 
Ale i nowa energia i nowe plany (ćwiczyć! - rowery, hiszpański i arabski). 
Hasta la vista, España!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

-
Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

-
Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

-
Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej