- Zadar

                       

I tak oto dobiega końca moja chorwacka przygoda. Wydawało się że niespełna 3 tygodnie to długo. I rzeczywiście, w Grecji trochę się dłużyło. Teraz zupełnie nie. 
Zadar. Ostatni przystanek. Dosłownie przystanek, czas przystanąć choć na chwilę. Nie mam już siły więcej łazić. Dość szybko zwiedzam zatem miasto (pierwsze bez schodów i chodzenia pod górę - dlaczego dopiero teraz, pytam?!) 
Idąc nadbrzeżem docieram do morskich organów. Swoisty architektoniczny instrument - z dziur w chodniku i schodach wydobywają się dźwięki, które tworzą uderzające o brzeg fale. 
Trudno to nazwać muzyką, ale robi takie wrażenie, że wracam tam jeszcze wieczorem. 
Dwukrotnie oglądam też Powitanie Słońca, czyli świecącą w nocy instalację. 

Okazuje się, że w Zadarze można też przez chwilę poczuć się jak w Egipcie. 
W przydrożnym ogródku, ot tak pręży się dumny sfinks. Skąd on się tam wziął? Otóż wcale nie z Egiptu. To wyraz wielkiej miłości malarza Giovanniego Smiricha do zmarłej żony. Sfinks nie byłby Sfinksem, gdyby nie wiązała się z nim legenda. Ten tutaj podobno spełnia wszystkie miłosne życzenia. Be careful what you wish for... 
Różne dziwne rzeczy można spotkać w Zadarze. Poza martwym sfinksem, całkiem żywe kaczki. Kaczki - modelki, ale zasuwały z drugiego końca stawu, gdy wyjęłam aparat! Później elegancka poza-profil i można odpłynąć.
Wzdłuż murów przy Katedrze panie robią na szydełku istne dzieła sztuki. Oj, podobałoby się mojej Mamie. 
A w samej Katedrze - ślub
Ciekawe, czy byli wcześniej z wizytą u sfinksa... 
Spacery spacerami, ale muszę przyznać, że ostatnie dwa dni spędziłam jednak na leniwym plażowaniu. 
Odkryta kilka kilometrów od centrum niemal pusta plaża okazała się strzałem w dziesiątkę. Już mi nawet te kamienie nie przeszkadzają. Godziny spędzone w słońcu/cieniu/wodzie pozwoliły mi naładować akumulatory na długo (mam nadzieję, że do przyszłego lata wystarczy). Czuję się dziś jak królik z reklamy Duracella. Czuję, że mam energię, że mam moc, że mam wenę! Wracając do pokoju na ostatnią noc w Chorwacji, przechodzę przez most, który kojarzy mi się z londyńskim Millenium Bridge. 
W głowie dudni mi jeszcze słuchane na plaży Claim the World. Tak, teraz już wiem, że to był dobry czas, że to czas, który zaprocentuje jesienią i zimą. Mogę wszystko! I claim the world for myself again! 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej