- Krk

                                        

Wczesna pobudka miała swoje uzasadnienie - po drodze na wyspę Krk (czy to się w ogóle da wymówić?) czeka mnie kilka przystanków. 

Zaczynam od punktu widokowego gdzie pięknie ukazuje się miasto Motovun. 

Do samego miasta nie jadę, już sobie wyobrażam tę drogę, która tam prowadzi... 
Jadę za to w okolice miasta Buzet. Tam (z trudem) udaje mi się znaleźć początek szlaku, na który czekam odkąd planowałam tegoroczną wyprawę - Szlak Siedmiu Wodospadów. 
Zaczyna się bardzo niewinnie.
Zgodnie z wytycznymi, które przeczytałam planując tę trasę, należy iść wzdłuż nurtu rzeki. Dlaczego nie zastanowiło mnie, że nurtu nie ma?
 Nie no, dobrze przecież idę. W tym lesie na pewno coś jest. Jak to co? Siedem wodospadów!
Muszą tam być!
Muszą, albo nie muszą... 
Nie ma. Wszystko wyschło. Mimo, że musiało tu w nocy solidnie padać, bo ścieżka jest mokra, a z drzew jeszcze kapie woda. 
No dobra, pierwszego nie ma, 
ale drugi będzie. 

Będzie, albo nie będzie...

OK, do trzech wodospadów sztuka!


A taki miał być wielki... 
Idzie się naprawdę fatalnie. Ścieżka mokra, bardzo ślisko. Liny rozciągnięte między drzewami pomagają, ale zaczyna do mnie docierać, że to bez sensu. Dalej szlak wygląda coraz gorzej.
Mijam kolejnych wracających ludzi. Wszyscy zgodnie twierdzą, że za zakrętem jest pionowa, mokra ściana. 
Nie, dziękuję. Życie mi miłe. Nie umarłam na szlaku w Lubenicach, nie umrę i tutaj. Szczególnie, że tutaj jest naprawdę niebezpiecznie. I z całą pewnością nie na takie buty... 
Z lekkim rozczarowaniem i łydkami pokrytymi błotem decyduję, że wracam.
Szlak Siedmiu Wodospadów okazał się być Szlakiem Trzech Widm. 
Trudno. 

Kolejny przystanek do Hum - najmniejsze miasto świata. 



 Uroczo tu. Kolejny wehikuł czasu. 
Rozsiane po mieście tabliczki informują o ważnych miejscach. I tak na przykład tutaj oto odbywały się wszelkiej maści wybory, narady, tutaj podejmowano ważne dla mieszkańców decyzje. Obrady Koślawego Stołu.
Miasto rzecz niemal oczywista, znajduje się na wzgórzu (proszę nie pytać o drogę, którą się tu jedzie). Widok zatem musi być zachwycający. I jest. 

Dość już tych przystanków, czas najwyższy dojechać na wyspę Krk. To kolejna wyspa połączona z lądem mostem. Przejazd na nią nie stanowi zatem problemu. 
Szybkie zakwaterowanie i ruszam na rekonesans. 
Szybko tracę zapał (i dech)...
Dodajmy do tego obrazka wrażenia dźwiękowe w postaci muzyki tzw. "rąbanki" i wrzeszczących dzieci... A o tym jak wrażliwe mam uszy najlepiej wie moja Mama. 
Mielno, tylko takie bez samogłosek w nazwie...
W nogi!!! Nie ma szans, żebym tu wytrzymała dłużej niż kwadrans. 
Wracam do hotelu. Widok z balkonu jest moim planem na kolejne dwa dni.
Realizuję ten plan konsekwentnie. 
Od rana

Do wieczora
Po dwóch dniach dochodzę do wniosku, że wypadałoby się w końcu podnieść i coś zobaczyć. Jadę więc do miasta Krk. 
Trochę inne to miasto od tych, które zwiedziłam do jej pory. Jakoś tak średniowiecznie.
Może dzięki muzyce i przygotowującej się do występu grupie artystów stylizowanych na średniowieczne damy i rycerzy. 
Nie będę tego oglądać, wolę ciszę wąskich uliczek. 
W wielu miejscach znajdują się tabliczki z historią mijanych budynków. 
Na szczególną uwagę zasługuje niewątpliwie katedra, z wyjątkową kopułą w kształcie cebuli. 
Uroczo, średniowiecznie. Ale jednak Mielno...
Może się starzeję, ale jednak zdecydowanie bardziej wolę takie miejsca jak to
Restauracja w gaju oliwnym. Przemiła obsługa, przepyszne jedzonko i taki dystans... 
Po kolacji wchodzę jeszcze na taras na dachu restauracji.
Ostatni rzut oka na Krk.
Rano znów będę jak gwiazda rocka - pakowanie i nowe (niestety już ostatnie) miejsce na trasie - Rab.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej