- Pula

                                    


Wczesnym rankiem żegnam się z Cres (tak, tak, przez C, nie przez K) i jadę (koszmarną drogą) do portu. 
Chwilowo wracam na stały ląd. Chwilowo, bo wyspy jeszcze będą. 


Króciutki, bo zaledwie 20 minutowy rejs i oto jestem w Istrii. Jadę do Puli. 
Nawigacja dość precyzyjnie wskazuje adres mieszkanka. Lokalizacja na 5+

Po prawo zaparkowałam samochód. Po lewo widać drzwi do mieszkania, a dołem Wisła płynie... A, nie, to nie ta piosenka. Na wprost największa atrakcja miasta - amfiteatr. 

Spacer po mieście odbywam dwa razy - w pełnym słońcu i wieczorem. 

Dziwne to miasto. 

Amfiteatr robi wrażenie. 

Choć, ku mojemu zaskoczeniu, większe w ciągu dnia, niż wieczorem. 

Podobnie z głównym placem w mieście. 


 W bardzo nieprzyjemny sposób łączą się tu zabytki ze współczesną architekturą. Odnoszę wrażenie, że nikt nie myślał o wyeksponowaniu tego co cenne z punktu widzenia historii. 
Piękna podwójna brama, a za nią obrzydliwy blok. 
I ten sam wstrętny blok jako tło dla czegoś bardzo starego. Nie wiem czego, bo oznakowanie zabytków jest tu strasznie kiepskie. 

Zupełnym przypadkiem trafiłam też na podwórko, gdzie odnaleziono fragmenty budynku z I w n.e. Nikt poza mną tu nie wchodzi. Nie dziwię się, tabliczka jest niemal niewidoczna.
I znów paskudny bloczek jest tłem dla czegoś arcyciekawego. Wygląda to tak, jakby sąsiedzi od I w n.e. zdążyli postawić jedynie fundamenty. 

Dziwię się mieszkańcom Puli, że tyle w nich ignorancji, że pozwalają sobie na taki architektoniczny bałagan. Włosi, czy Grecy mają podobny "problem" z łączeniem tego co bardzo stare, z tym co budują obecnie. Radzą sobie jednak znacznie lepiej...


Wieczorny spacer miał być okazją do zrobienia pięknych zdjęć.
Niestety, ludzi jest tu tak dużo, że ani zdjęcia ciekawe, ani nie czuję się bezpiecznie. 

W przeciwieństwie do chyba wszystkich tu obecnych, ja ciągle pamiętam, że mimo wszystko mamy cały czas stan pandemii. Nie jestem panikarą, ale nie będę się pchać w ten tłum bez sensu. 
Zaglądam jeszcze tylko do małej galerii,
która okazuje się być pracownią. 
Przez chwilę przyglądam się pracy Artysty. Ciekawa technika. Zwracam uwagę na obraz nad drzwiami i ten duży, niebieski przy wejściu. Mogłabym tu stać z godzinę. Nie chcę jednak przeszkadzać, mimo że pan zdaje się mnie w ogóle nie zauważać.  
Szybkim krokiem mijam tłum 
(no jak tu się czuć bezpiecznie?)
i dochodzę do portu. 

Spokojnymi już uliczkami wracam do pokoju. 
Ostatnie spojrzenie na amfiteatr z progu mieszkania
Dobranoc Pula. 
Jutro jadę do Rovinj.  

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej