- Dubrownik

                     

Po dość ciężkiej podróży udało się dotrzeć do Dubrownika! Kilka godzin snu i czas na zwiedzanie. Zaczynam od Wzgórza Srd. Kolejką linową na górę. Koszmarna cena, 70kn w jedną stronę. Jazdy raptem kilka minut. Po licznych wycieczkach kolejkami linowymi w Portugalii i Hiszpanii, ta nie robi już na mnie wrażenia. Ale jedno jest pewne, w życiu bym na tę górę nie wlazła!!! Trudno zatem, odżałowane 70kn i jazda! 
Oj jak było warto! Widok na Dubrownik fantastyczny! To podobno najlepszy punkt widokowy w całej Chorwacji.
W dół idę pieszo. Ścieżka bardzo fajna, ale trzeba być głupkiem, żeby pokonywać ją w pełnym słońcu o 14... Tak, jestem głupkiem! 
Idę, nie ma już odwrotu. Szczególnie, że kolejny cel zapowiada się równie ciekawie. 
Wyspa Lokrum. Widać ją ze wzgórza.
Posilam się na Starym Mieście w wyszukanej w internecie klanajpce Buffet Škola 
I ruszam dalej.
Kilkanaście minut małym stateczkiem, za "jedyne" 140kn... I oto jestem. Wyspa jest rezerwatem przyrody. Pięknie, zielono i wita mnie pawia rodzinka 
Idę wgłąb wyspy. Oczywiście, jak to ja, zupełnie nie tam gdzie wszyscy. 
Mijam miejsce izolacji powstałe w czasach Czarnej Śmierci. Jakże przewrotny jest los, że docieram tam właśnie teraz, gdy na świecie szaleje Covid 19... 
Idę dalej, do Fort Royal. Jest mi tak gorąco i mam już tak serdecznie dosyć, że co chwilę robię przystanek. A droga caaaaały czas pod górę. Gdy docieram do Fort Royal jest mi już absolutnie wszystko jedno. Szybkie zdjęcia i byle na dół!
Krążąc między ogrodem botanicznym, a klasztorem benedyktynów docieram do Morza Martwego. Małe jeziorko, do którego wpływa woda morska. Stąd jest słone. Oj, jakże bosko jest zanurzyć zmęczone nogi w tej wodzie!
Kilkanaście minut na relaks. Choć chciałoby się tu zostać na dłużej. W głowie mam jednak myśl o klątwie! Ostatni przeor opuszczający wyspę, po tym jak Napoleon wypędził stąd benedyktynów, rzucił na Lokrum klątwę: każdy kto spędzi tu noc stanie się nieszczęśliwy. 
Nie ma co ryzykować, biegiem na statek!  
Pobijając rekord wszechczasów i zdecydowanie wygrywając małą rywalizację na ilość kroków z Tatą, docieram do pokoju. 
Koniec na dziś. Nie udało się zobaczyć Starego Miasta, ale i na to przyjdzie czas. Teraz czas na zasłużony odpoczynek.
A jutro, kolejna przygoda!

Jeszcze nie zdążyłam nabrać sił po wczorajszym morderczym szlaku, a już dziś nowy cel: Cavtat.
Po drodze jednak zatrzymuję się w Kupari. Piękna droga sugeruje raj
Tymczasem za zakrętem wyłania się... zatoka umarłych hoteli. Kiedyś świetnie prosperujący kurort. W 1991 ostrzelany przez Armię Jugosłowiańską, w końcu zajęty przez Serbów. Dziś trochę starszy i smuci. Szczególnie, gdy zdasz sobie sprawę jak bezsensowna była ta wojna

Siadam przed jednym z umarłych hoteli, pożeram burek z serem 

i ruszam na plażę. W końcu!
Woda piękna, czysta. Czy zimna? Kwestia gustu. Dla mnie fantastycznie orzeźwiająca.
I plaża niemal zupełnie pusta.
Po chwili relaksu ruszam dalej. Do Cavtat.
Urocze miasteczko
Wystraczy krótki spacer, by zorientować się, że ten kraj jest mistrzem świata w budowaniu schodów. Gdzie bym nie szła, cały czas pod górę. Jak to możliwe, że idę pod górę i wracam też pod górę? I te wszechobecne schody...
Podejmuję kolejne schodowe wyzwanie. Przeklinając w duchu (a czasem nawet całkiem głośno), docieram na szczyt. A tam... 
mauzoleum... Dość zaskakujące miejsce jak na cmentarz. Od razu pojawia się pytanie:
Jak oni ich tu wnoszą? 
Nie, chyba nie chcę wiedzieć. 
Zmykam na obiad. 

Čevapčići. Niezłe.
Posilona lokalnym specjałem, wracam do pokoju. Trzeba odpocząć. Wieczorem spacer do niezrealizowanego wczoraj punktu wyprawy - Strare Miasto w Dubrowniku. Czy muszę mówić, że tam też idzie się pod górę?
Po drodze zauważam ciekawe miejsce - kilkumetrowe ogrodzenie z tysiącami kłódek.
A mówią, że stara miłość nie rdzewieje...
Miasto o zmroku prezentuje się wyjątkowo


I pomyśleć, że wczoraj byłam tam hen hen na górze... Moje nogi nadal to pamiętają.
Rozglądam się i stwierdzam, że zbyt dużo tu ludzi. Trochę się jednak obawiam wirusa. Myję zatem ręce w Wielkiej Fontannie Onufrego i znikam z tego tłumu. 

Nie udaje się we wszystkich szesnastu kranach, ale moje dzisiejsze marzenie i tak się spełni - położyć się w końcu na miękkim łóżku!

Jutro miły rejs. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej