- Jeziora Plitwickie

                           

I stało się. Wróciłam do Chorwacji. 1100km pokonane. Jechało się całkiem nieźle, ale po kieliszku domowej produkcji śliwowicy zaproponowanej przez gospodarza, zmęczenie wyszło i zwyczajnie padłam trupem.
Dobrze, że było się gdzie wyspać. 
Rano pobudka, szybkie śniadanie i ruszam na szlak!
Kostaryka?! Nie, Jeziora Plitwickie. Choć widoki naprawdę przywodzą na myśl odległą Amerykę Środkową. 
Wycieczkę odwołaną rok temu udało się zrealizować jako pierwszy punkt tegorocznego programu.
11km spacerkiem (no dobrze, momentami nie było lekko) wokół pięknych jezior. 

Miejsce bardzo podobne do Parku Narodowego na wyspie Mljet. 
Tam jednak nie było wodospadów.
Ani kaczek bezwstydnie wystawiających kuper za każdym razem, gdy próbowałam zrobić im zdjęcie
Nie było też takich tłumów...
Tyle w kwestii dystansu... 
Spadam stąd. Pytam panią w punkcie informacyjnym czy można chodzić poza wyznaczonymi szlakami. Można! O tam, w górę, dalej wąską ścieżką przez las i małymi schodami w dół. 
Ależ to był dobry pomysł! 
Z góry to wszystko wygląda znacznie lepiej
Z niewielkim lekceważeniem patrzę na tych biedaków, tam na dole, idących gęsiego depcząc sobie po piętach.
Jak to było dalej? Wąską ścieżką przez las
i małymi schodami w dół. Yyy... Małe schody są, a tuż przed nimi mały napis "forbidden". Ale jak to? Chwila namysłu, szybkie spojrzenie na zerwaną biało-czerwoną taśmę - ktoś już tędy szedł, czy już nie jest forbidden. Wskakuję na pierwszy stopień. Już nie ma odwrotu. 
Na dole okazuje się, że dotarłam do największych wodospadów. Dzikie tłumy robią sobie zdjęcia. Pstrykam fotkę jeszcze ze schodów.
Przeciskam się przez tłum i wracam na parking. Jadę na wyspę Pag. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej