- Split & Trogir

                     

Opuszczając Brać zaglądam jeszcze do najstarszej wioski na wyspie - Škrip. 
Kamienne domki, kamienne dachy
 Wchodzę też do muzeum oliwy, gdzie otrzymuję solidną dawkę informacji o produkcji dawniej i dziś. 
Na koniec mały poczęstunek 
i ruszam do portu. Ostatni prom w czasie tej wyprawy. 
W oddali widać już Split
Rozpakowuję walizę i ruszam na zwiedzanie!


Nad miastem zbierają się ciężkie, deszczowe chmury. Biegiem wracam do pokoju. 
I po co tak gnałam? Przeszło bokiem... 
Dobrze, że mam tak blisko do Starego Miasta, mogę po chwili wyruszyć ponownie.
Trochę jak w Madrycie. 
Miasto wieczorem prezentuje się nawet lepiej niż w ciągu dnia.

Ludzi jest chyba więcej niż w wszędzie dotąd, a Polaków więcej niż Chorwatów. Rozumiem niedawne kolejki do lokali wyborczych. 
Zmywam się stąd. Promenada jak na Majorce.

Następny dzień, następny cel - Trogir. 
Spacer zacienionymi uliczkami w tym upale jest naprawdę bardzo przyjemny
Wszystkie miasteczka podobne do siebie, ale wszystkie bardzo ładne
Przez wielką bramę przechodzę do części portowej
I udaję się na plażę. A tam doświadczam zderzenia z polską bezczelnością i zwykłym chamstwem. Od przypadkowo spotkaniej baby dowiaduję się, jakimi nierobami są nauczyciele oraz kilka innych "ciekawostek". Na koniec oznajmiam mężowi zainteresowanej, że bardzo mu współczuję tak zgorzkniałej kobity i odchodzę. Chamstwa i góralskiej muzyki nie zniese! 

Wracam do Splitu. Ostatnia tutaj kolacja - gnocchi z krewetkami

Ostatni spacer ciasnymi uliczkami miasta
A jutro siup do Zadaru!                                 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej