- Brać

                      

Wyspa Barć. Chyba najbardziej znana z niesamowitej plaży Zlatni Rat, czyli Złoty Róg. Rzeczywiście robi wrażenie. 
Tłumy na niej też, ale nie było tak strasznie jak w słynnej Makarskiej, przez którą na szczęście tylko przejeżdżałam. Tutaj udało się nawet znaleźć miejsce w cieniu. Choć ja wybrałam jednak pełne słońce. Trzeba się w końcu porządnie przysmażyć. Lenistwo pełną gębą. Należy mi się po wszystkich wędrówkach, które już odbyłam i przed tymi, które mnie jeszcze czekają. 
Droga powrotna do pokoju nie jest lekka. Półgodzinny spacer w upale, oczywiście pod górę.
Widoki jednak rekompensują wszystko
Ta woda jest przecudna!

Nie spodziewam się nawet jak szybko nadejdzie kara za grzech lenistwa... 
Wyprawa do Pustelni Blaca. Na początek próba podjazdu samochodem drogą, którą po prostu nie da się jechać. Wszyscy śmiałkowie poddają się w przedbiegach. Ja nawet nie zdaję sobie sprawy ile mam w sobie siły, by pomóc wypchanąć zakopany w żwirze samochód. Trzeba wybrać inną trasę. 
Po objechaniu połowy wyspy dochodzę do wniosku, że to bez sensu, że to był głupi pomysł i że czas wracać.
I nagle pojawia się drogowskaz. No dobra, ostatnia próba. Proszę, proszę, całkiem niezła droga. Udaje się dotrzeć do parkingu. Dalej już niestety tylko pieszo. Do pustelni wiedzie kilka tras, ale każda z nich ostatecznie przeradza się w pieszy szlak.
Na pierwszy rzut oka nie wygląda tak źle. Idzie się nawet przyzwoicie, ale z górki czyli co? Czyli ja już wiem, że będę tędy wracać...
Po pokonaniu niemal 2km docieram do kolejnego rozczarowania. Pustelnia. Kilka kamiennych domków w skale
I to już? Tylko tyle? Tyle. Wracam.
Zdycham. Co widzę kamień w cieniu, przysiadam choć na chwilę. Echo między skałami niesie moje mocno nieparlamentarne okrzyki we wszystkich znanych mi językach.
Wykończona docieram na parking.
A to wcale nie koniec dzisiejszej wycieczki. 
Następny punkt programu - Vidowa Gora, najwyższy szczyt wysp Adriatyku. Najwyższy szczyt - jak to strasznie brzmi. Nie, nie dojdę, nie ma mowy! Na szczęście okazuje się, że wiedzie tam bardzo przyjemna droga, którą z powodzeniem można pokonać samochodem
Ostatnie kilkaset metrów jedynie pieszo. Nie no, tyle to dam radę.
Docieram na szczyt. Ale widoki!
Widać nawet Złoty Róg. Ta plaża naprawdę robi wrażenie. A przede mną Hvar. Czy to aż tak blisko? 
Z niemałą satysfakcją, acz ostatkiem sił, wracam do Bol, miejscowości w której nocuję. Zerkam jeszcze na miasteczko.
Pożeram kolejną porcję baraniny na kolację i kończę ten etap wyprawy. 
Żegnajcie wyspy, od jutra już tylko stały ląd. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdy wytchnienie odnajdujesz w meczecie

Obraz
Zgodnie z planem dziś wycieczka do Turcji. Planowałam ją od dłuższego czasu, bilety na prom kupiłam 4 miesiące temu. Wówczas również przygotowałam długą listę miejsc do odwiedzenia w Bodrum. I oto dziś stawiam się w porcie, zgodnie z zaleceniami, godzinę przed wypłynięciem. Na wstępie dowiaduję się, że promy do Turcji odpływają po drugiej stronie portu. Nie przejdę przecież w poprzek, trzeba biec dookoła. Tak, biec!  Zdążyłam! Ustawiam się w długim ogonku do kontroli granicznej. Było, nie było, płynę do innego kraju. Tuż przed podejściem do okienka jakaś kobieta informuje mnie, że nie nie, z tym to się nie da. To to jest tylko wydrukowane potwierdzenie zakupu biletu, ale trzeba to to wymienić na kartę pokładową. Tam, z tyłu, w tych oto budkach. Wymieniam.  Ale znów muszę odstać swoje w ogonku. Kontrola graniczna przechodzi dość sprawnie. Docieram do promu. Jest. Stoi. I ludzie stoją. I nic się nie dzieje. Cisza spokój chciałoby się powiedzieć, choć spok...
Czytaj więcej

Rekompensata i pistacje z pistacjami w kremie pistacjowym

Obraz
Kolejny lot za mną. Kolejna wyspa, kolejne przygody przede mną. Niebo błękitne nade mną. Zwiedzanie Sycylii zaczynam od Katanii.  I taki oto widok z balkonu przede mną. Rekompensata za przedziwny pokój w Cagliari. Za klimatyzację, która nie chłodziła, a odświeżała, za okno na klatkę schodową, bo nie dopłaciłam za pokój "superior" i za kilka innych rzeczy, o których w sekundę zapominam otwierając drzwi balkonowe pokoju w Katanii.  Widzicie te trzy parasole po prawo? Tam będą śniadanka (tak, tak kawa i ciastka z kremem).  Jakąś minutę zajmuje mi dotarcie do kawiarni. Zamawiam lokalne specjały: cannolo z kremem pistacjowym i pistacjami oraz granitę, rzecz jasna pistacjową. Dobre, choć krem pistacjowy za chwilę wyleje mi się uszami.  Aha, tak, ta piękna kamienica po lewo to mój hotel.  Odpokutować pistacjowe kalorie można chyba tylko wskrobując się na kopułę Chiesa della Badia di Sant'Agata. Wieże kościelne zakończone tarasami widokowymi to i...
Czytaj więcej

Olbia znaczy szczęśliwa

Obraz
Krótki lot z Neapolu do Olbii przebiega bez większych zakłóceń (wyjące dzieci wliczone w cenę biletu).  Zaledwie chwilę po wyjściu z samolotu już wiem, że to inne miejsce od zatłoczonych miast. Czuje się morską bryzę, zupełnie inaczej się tu oddycha. Lepiej. Czuć ten wyspiarski klimat. Lubię!  Olbia znaczy "szczęśliwe miasto". Tak nazwali je Grecy. Jestem tu od minuty, a już wiem skąd ta nazwa. W pokoju witają mnie jak księżniczkę  Niemal od razu ruszam rozeznać się w terenie.  I oczywiście sprawdzić czym różni się pizza neapolitańska od olbiańskiej. Różni się. Bardziej mi smakuje. To jest mniej więcej to, co znamy pod pojęciem 'włoska pizza'. Najedzona po brzegi wracam do książęcej komnaty i zasypiam.  Cały następny dzień upływa pod znakiem plażowania  i wędrówek po okolicznych zatoczkach Lenistwo, które mi się po prostu należało! 
Czytaj więcej